آتش باشی
برای تو هیزم می‌شوم
دریا بروی
پارو

تو همیشه درست پنداشته‌ای
دل من
شبیه تکه سنگی است
که می‌خواهم
تو با همه خستگی‌هایت
یک لحظه
به من تکیه کنی …

شمس لنگرودی

 شعری تازه/چاپ نشده/ از شمس لنگرودی :

آی عشق

عشق تازه
كه در من راه می روی
و لفظ عسل، بر صوت زخمی ببرها می پاشی
آی عشق
بهار آمده
گل و زنبورش را يكجا پشت درت می گذارد
و همين كه سكه ناخنت، بر كف دستش می سايد
راضی است، راضی است
آی عشق
تو اين كشتی را
از تلاطم ليوان شكسته نجات داده ای
و بال های من
پاروهائی كه بر آب سكوت مانده بودند
آی عشق
عشق تشنه!
طراوت راه های تازه بر ناخن و بر زبانم!

 شعری چاپ نشده از شمس لنگرودی:

من نازبالش کوچکی از سوالم
دلم می خواهد
سربگذاری بر سینه من
بگوئی
چه پرنده ای است
که به جای من 
در هوای تو آواز می خواند.

 شعر:

سرشارم
از شعرهای نچیده 
روزهای نیامده
اتوبوس هایی مملو آدمیانی که به تعطیلی می‌روند
قلبی که روی دست بهار مانده است
کف‌های پر کشیده بر پر مرغانی که به سمت شمال می روند.

سرشارم از شکایت سنگ‌ها وقتی که در ترنم رودخانه ترک می خورند
سرشارم از برف، از ترنم انگور، نور
و در انتظارم
از بُن تاریکی آفاقم را روشن کنی
من برخیزم
و در درخشش روزی دیگر
باقی زندگی را پی گیرم.
( شمس لنگرودي)
(عكس : كوروش رنجبر )

 بوسه های تو تسکینم می دهد:

خوابی شیرین
که در انتظار تعبیرش نبودی، 
بارانی 
که دانه دانه تمیز می شود
و روی گونه ی من می نشیند،
کاسه ئی از صدف که فرشتگانش پاک کرده اند
تا از لبخندت پر شود.

این جایی تو
در آتش دست های من
و تشنه و بی امان می باری
می باری
و تسکینم می دهی.


شمس لنگرودی
ملاح خیابان ها

سر مي روم از خويش
از گوشه گوشه فرو مي ريزم
و عطر تو
رسوايم مي كند.

از کتاب شب نقاب عمومی است.

ای سنگ

کاش می توانستی پلک بزنی

تعبیر خواب تو را می شنیدم.

کاش میوه ای این دخترک بودم من

و در اشتیاق دهانش

می مردم.

میمیرم

به جرم آن که هنوز زنده بودم.

از گلی که نچیدهام

عطری به سر انگشتم نیست

خاری در دل است.

چه نیازی به ستایش شاعران داشت

همه مرده اند

کاری نکرد زندگی.

به باران ها چه کسی یاد می دهد

موسم پائیز

طوری ببارند

که هیچ گلی

از خانه ی خود بیرون نیاید.

اندوهش چنان است

که هر قطره اشکش

به دریاچه بدل خواهد شد

من هم خانه خود سیل را

خوب می شناسم.

سخت است آدم برفی

سخت است

روشنایی روز را دوست داری

دل دل میکنی نکند بیاید.

دیگر بس است

  ــــ باد گفت ـــ

از در به دری خسته ام

همسایه و بستری می خواهم.

در خانه ی من بود

بر خاست

آشیانه ی من  فرو ریخت.

شعر
مثل حرف زدن در خواب است
اول دیگران
و سپس تو را
بیدار می کند.